Ik ben vroeger enorm veel voorgelezen geweest. Mijn mama is leerkracht Nederlands en Engels en heeft altijd gehamerd op het belang van lezen. Eén van mijn favoriete boekjes was ‘Rupsje Nooitgenoeg’ van Eric Carle. Ik hield van de prentjes en ook van het verhaal zelf. Nu lees ik het zelf voor aan mijn babysitkindjes, dat geeft me altijd een zalig gevoel. Ik vind het leuk om te zien dat nog niet alle verhaaltjes en televisieprogramma’s van vroeger afgedankt worden voor de nieuwe.

Verder kon ik als kind ook immens genieten van ‘Jaap en de Bonenstaak’. Mijn mama las heel expressief voor en wanneer ze de reus nadeed die mensenvlees rook (‘fee fi fo fum’) werd ik altijd bang en verstopte ik me onder het deken.

Mama heeft me ongelooflijk veel voorgelezen en het is onmogelijk alles te bespreken, maar één boek zal ik nooit vergeten. Annie MG Schmidts ‘Pluk van de Petteflet’ heeft mij veel mooie momenten bezorgd. Eerst las mama het voor, maar toen ik zelf leerde lezen, las ik het zelf. Ik herinner mij de vele vroege ochtenden met Pluk in bed nog heel goed. Iedere keer ik Annie MG Schmidt las, vertoefde ik steeds in een andere wereld. De tekeningen van Fiep Westendorp maakten het boek echt af. Ik kijk er nu al naar uit later de avonturen van Pluk te vertellen aan mijn kinderen.

Als kind keek ik niet veel tv. Ik herinner me wel dat ik ‘Pingu’ keek terwijl ik mijn aerosol moest gebruiken. Het was een cartoon over een kleine pinguïn, Pengu, en zijn leven met zijn familie.

In de lagere school verslond ik boek na boek. Ik kon er enorm van genieten te verdwijnen in verhalen. Mijn mama en oudere zus lazen veel en het leek wel besmettelijk! Mijn zus zat in de Kinder- en Jeugdjury Vlaanderen en zodra ik oud genoeg was, wilde ik ook lid worden. Op basis van leeftijd werden we verdeeld in groepen van ongeveer tien kinderen. We verdiepten ons in twee boeken per maand en kwamen samen om ze te bespreken. Het was fantastisch en ik was verdrietig toen ik te oud werd en moest stoppen. Naast de verhalen die ik las voor de KJV, las ik veel Patrick Lagrou. Hij schreef spannende verhalen, waar vaak dolfijnen in voor kwamen, één van mijn lievelingsdieren. De mix van de dieren met het avontuur maakte dat ik volledig naar een andere wereld reisde terwijl ik zijn boeken las. Als ik iets uit mijn basisschooltijd zou herlezen, zou ik kiezen voor Lagrou! Ik ben benieuwd of hij me nog steeds naar die andere wereld kan brengen.

Op school werd er in het tweede leerjaar om de twee weken een voorleesnamiddag georganiseerd. Dan kwamen er enkele mama’s van kindjes uit de klas voorlezen. Ook mijn mama kwam als ze niet moest werken. De klas werd in groepjes verdeeld op basis van leesniveau. Na enkele weken kreeg ik mijn eigen groepje om aan voor te lezen. Ik had al een tijdje AVI-9 en mijn leraar vond dat het voor mij een betere oefening was om zelf voor te lezen. Geweldig vond ik het!                 

Mama nam me vaak mee naar de bibliotheek. Dan kozen we samen nieuwe boekjes die na twee weken allemaal al uitgelezen waren. Ik hield van de uitstapjes naar de bib met mijn mama. We wandelden er vaak met z’n tweetjes na het avondeten naartoe. Ondertussen konden we praten en zo groeide het uit tot echte ‘quality time’.

Toen ik iets ouder werd, las ik naast avontuurlijke boeken ook graag over de geschiedenis. Zo ontdekte ik Kristien Dieltiens’ boeken ‘Olrac’, ‘Aude’ en ‘Candide’. Drie verhalen die zich afspelen in de middeleeuwen.

In het middelbaar nam het lezen af. Ik begon meer en meer te dansen en daardoor had ik niet veel vrije tijd meer. De opgelegde lectuur op school ben ik steeds enthousiast blijven lezen en daar kon ik echt van genieten, maar ik vond de tijd en de fut niet meer om op mezelf boeken te zoeken en te lezen. Toch zijn enkele verhalen me bijgebleven. ‘Wij en ik’ door Saskia de Coster bijvoorbeeld is één van mijn lievelingsboeken. Het is mooi geschreven en maatschappijkritisch.

Omdat ik zo weinig lees, weet ik niet meer wat mijn genre is, maar ik merk wel dat boeken die verhalen over de maatschappij, liefst met een vleugje kritiek, mij altijd wel liggen. Ook ‘De Kleine Johannes’ van Frederik van Eeden is een boek dat ik nooit zal vergeten. Ik heb het twee keer gelezen omdat het een verhaal is waarin je steeds nog iets nieuws kan ontdekken.

Vervolgens heb ik ook Paolo Giordano’s ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ met veel plezier gelezen. Ik heb graag realistische verhalen die een blik werpen in het hoofd van iemand anders met problemen. Het kan me helpen mijn eigen moeilijkheden op te lossen of te relativeren, maar het kan ook helpen situaties die mij vreemd zijn beter te begrijpen.

Verder heb ik voor het vak Engels twee boeken gelezen die ik ook nooit zal vergeten. Robert Harris’ ‘Pompeii’ sprak me aan omdat het verhaalt over de laatste vier dagen van Pompeii voor de uitbarsting van de Vesuvius. Het schetst een mooi beeld van het dagelijks leven daar. Ik heb in de lessen Latijn brieven van Plinius gelezen over de vulkaanuitbarsting en het was echt interessant om hier meer in detail over te lezen.

Een tweede schitterend Engels boek dat ik heb gelezen is ‘The universe versus Alex Woods’ door Gavin Extence. Het is een coming of age roman over een jongen die een oudere man helpt euthanasie te plegen. Ik heb heel erg genoten van dit boek. Het is een serieus verhaal met enkele triestige momenten, maar ik heb er ook vaak mee moeten lachen.  

Ik volg graag series en het is moeilijk om er één te kiezen als favoriet, maar ‘Orange is te new black’ over het leven in een vrouwengevangenis heeft me al veel laten lachen. Ik vind de cast ongelooflijk goed samengesteld en de serie verbreekt veel taboes.

Ook ‘Narcos’ is een geweldige serie. Het gaat over Pablo Escobars leven, maar je ziet de gebeurtenissen niet enkel door zijn ogen. De makers wisselen van perspectief en zo zie je alle feiten ook door de ogen van de Amerikaanse DEA-agenten, de Colombiaanse politie en de president en zijn regering. Ook zitten er originele nieuwsbeelden in de serie vermengd, wat het nog interessanter maakt.

De thema’s sluiten ongeveer aan met thema’s waarover ik graag lees. Het zijn realistische verhalen, met kritiek op de maatschappij. ‘OISTNB’ is kritisch omdat het taboes doorbreekt, één actrice is bijvoorbeeld een transgender. ‘Narcos’ is dan weer maatschappijkritisch omdat de makers niet bang waren de fouten die de Verenigde Staten heeft gemaakt in de drugsoorlog extra in de verf te zetten.  Ronald Reagan was bijvoorbeeld zo gefocust op het ‘overwinnen van de communisten’ dat hij de situatie met Escobar eerst volledig uit de hand heeft laten lopen.

Naast fictie lees ik ook non-fictie. Online lees ik het nieuws in De Standaard of op DeRedactie.be. Ook lees ik graag de Knack. Mama heeft al enkele jaren een abonnement. Ik hou van de schrijfstijl in Focus Knack. Vaak staan er interessante interviews in met muzikanten, acteurs, regisseurs,…

Ik ben een fervent muziekliefhebber. Natuurlijk luister ik naar de teksten, ik vind dat er tegenwoordig veel te veel muziek wordt uitgegeven waarvan de teksten op niks slaan. Ik luister dus vooral oudere muziek, vooral oude hiphop (zoals ‘Nas’, hiernaast afgebeeld), maar ik kan ook enorm genieten van Lauryn Hill, Jimi Hendrix, The Doors, CCR, The Dire Straits, Marvin Gaye,… Eén van mijn lievelingsnummers aller tijden is ‘Let it be’ van The Beatles. Het gaat over het loslaten van problemen en verdergaan in het leven. Dit nummer luister ik wel eens wanneer ik het moeilijk heb. Toch is het een heel simpele songtekst. Paul McCartney heeft het geschreven nadat hij een droom had waarin zijn dode moeder hem aanspreekt en hem gerust stelt. ‘Mother Mary’ staat dan ook niet voor de maagd Maria, maar voor zijn moeder die ook Mary heette.
Dit is een klein stukje uit het nummer:

And when the night is cloudy
There is still a light that shines on me
Shine on until tomorrow, let it be
I wake up to the sound of music,
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom, let it be